Στρατηγικές για την αντιμετώπιση της πρόσβασης της αστυνομίας σε δεδομένα DNA

Chapter 10: OpSec for Informational Self-Determination

OPSEC είναι ορολογία του στρατού και των υπηρεσιών πληροφοριών για την «επιχειρησιακή ασφάλεια» και αναφέρεται σε τεχνικές που έχουν σχεδιαστεί για να αποτρέπουν την σύλληψη των ανθρώπων τους κατά την διάρκεια μιας «επιχείρησης» ή μετά από αυτή.

Το γεγονός ότι πρέπει να μιλάμε για τέτοια πράγματα γενικότερα όταν πρόκειται για θέματα όπως η άσκηση του θεμελιώδους δικαιώματος στην ελευθερία του συνέρχεσθαι ή για μικρές δράσεις πολιτικής ανυπακοής είναι μια σαφής ένδειξη του πόσο έχει αυξηθεί η μανία του κράτους για ασφάλεια και τάξη. Είναι γενικά καλύτερο να επενδύουμε πόρους για την απώθηση του μηχανισμού ασφαλείας παρά για έναν αγώνα τεχνικού εξοπλισμού με τις κρατικές υπηρεσίες.

Όπως και νά ‘χει, δεν είναι φυσικά καθόλου κακό να προσπαθείς να αποφύγεις την παροχή περιττού υλικού στις κρατικές αρχές και την άσκηση του δικαιώματος της πληροφοριακής αυτο-διάθεσης. Για να αποτρέψεις ή τουλάχιστον να περιορίσεις σημαντικά να αφήνεις πρόχειρα ίχνη, είναι απαραίτητο να φοράς νέα γάντια, μάσκα προσώπου, δίχτυ για τα μαλλιά ή, ακόμα καλύτερα, κλειστά καλύμματα κεφαλής (π.χ. σκουφάκι κολύμβησης) και πλυμένα ρούχα με μακριά μανίκια και παντελόνια.^[1]

Ωστόσο, όλος ο υπόλοιπος κόσμος αφήνει και αυτός ίχνη, έτσι σε ημιδημόσιους χώρους το να σκουπίζουν οι αστυνομικοί ανάμεικτες βρωμιές δεν θα τους οδηγήσει πουθενά — ακόμη και αντικείμενα που αγγίζονται συχνά μερικές φορές οδηγούν σε ανάμεικτα ίχνη που δεν μπορούν να αξιολογηθούν. Ωστόσο, το να βασίζεσαι σε αυτό είναι επικίνδυνο: σε κάποιες διαδικασίες διερεύνησης διενεργούνται περίπλοκες αναλύσεις και παρόλο που το DNA σου βρίσκεται ανάμεσα στο DNA αλλονών, εξακολουθεί να παραμένει εκεί.

Μια κύρια πρόκληση για την εγκληματολογία του DNA είναι η εύρεση ιχνών που σχετίζονται με το έγκλημα που ερευνάται. Αυτό που συμφέρει την αστυνομία είναι το γεγονός ότι οι ίνες ρούχων, οι οποίες είναι γα δεκαετίες το επίκεντρο της εγκληματολογίας σε όλο τον πλανήτη, σχεδόν πάντα αποδίδουν χρησιμοποιήσιμο DNA του ατόμου που φορά τα ρούχα. Τα μέρη όπου κάποιος έχει κατουρήσει μπορεί επίσης να είναι ενδιαφέροντα για τους ερευνητές. Η δημοτικότητα υπολειμμάτων σάλιου σε γραμματόσημα και φακέλους είναι θρυλικών διαστάσεων. Τα μαλλιά ωστόσο, με δημοτικότητα εξ ίσου θρυλικών διαστάσεων, είναι λιγότερο χρήσιμα αν δεν περιέχουν την ρίζα. Παρεμπιπτόντως, τα μη-ανθρώπινα κύτταρα δεν βοηθούν στη σύγχυση της αστυνομίας — οι εκκινητές που χρησιμοποιούνται στην ανάλυση για την απομόνωση μεμονωμένων αλληλουχιών DNA είναι πολύ συγκεκριμένοι για κάθε βιολογικό είδος. Από την άλλη, οι τρίχες ενός συγκεκριμένου σκύλου μπορούν να εντοπιστούν και να δώσουν στοιχεία στην αστυνομία.

Πολλές ταινίες δείχνουν ανθρώπους να σκουπίζουν τα («κανονικά») δακτυλικά αποτυπώματα. Είναι ασύγκριτα πιο δύσκολο να απαλλαγούμε από το DNA. Στην καλύτερη περίπτωση, τα ίχνη DNA μπορούν να αφαιρεθούν σκουπίζοντας και λευκάνοντας εξαιρετικά λείες επιφάνειες και μόνο εάν δεν υπάρχουν ρωγμές ή παρόμοια πράγματα. Εργαλεία, χαρτιά, υφάσματα ή άλλα αντικείμενα με τραχιές επιφάνειες, από την άλλη, είναι πρακτικά αδύνατο να καθαριστούν με αυτόν τον τρόπο, είτε είναι ανθρώπινο, ζωϊκό ή φυτικό DNA (ακόμα και αυτό μπορεί να είναι σχετικό αν, για παράδειγμα, βρεθούν γενετικά τροποποιημένα φυτικά ίχνη σε ψαλίδια κλαδέματος).

Το DNA είναι ένα εκπληκτικά σταθερό μόριο. Επομένως, είναι δύσκολο να αφαιρεθούν τα ίχνη DNA με χημικό τρόπο, ειδικά από την στιγμή που η αποστείρωση (όπως η απλή θέρμανση ή το αλκοόλ) είναι ανεπαρκής. Πρέπει να σπάσεις τις μικρές διαδοχικές επαναλήψεις (short tandem repeats ή STRs), και είναι πραγματικά μικρές. Αυτό που λειτουργεί καλά από εμπειρία είναι το υποχλωριώδες νάτριο, αλλά δεν είναι τόσο εύκολο να το αποκτήσεις. Μια εναλλακτική είναι η χλωρίνη ή τα επιθετικά καθαριστικά που περιέχουν υποχλοριώδες νάτριο (βλ. συστατικά και ακολουθήστε τις οδηγίες χρήσης).^[2] Κάποια εμπορικά ονόματα περιλαμβάνουν^[3] τα Dan Klorix (Γερμανικό προϊόν), καθαριστικό μούχλας ή Clorox (Αμερικανικό προϊόν).^[4] Το υποχλωριώδες δεν είναι πολύ σταθερό, επομένως συνίσταται να χρησιμοποιείς πάντα ένα καινούργιο μπουκάλι. Μυρίζει αρκετά, ακριβώς όπως το χλώριο, και είναι επιθετικό σε πολλά υλικά, γι’ αυτό χρησιμοποίησέ το σε λείες επιφάνειες που δεν είναι ευαίσθητες σε αυτό, όπως για παράδειγμα μια μπανιέρα, φόρα άθικτα λαστιχένια γάντια και πιθανώς και απλά γυαλιά προστασίας.^[5] Να προσέχεις κατά τον χειρισμό! Μην το χρησιμοποιείς μαζί με άλλα καθαριστικά. Και βεβαιώσου ότι έχει μπει σε όλες τις αυλακώσεις και τις σχισμές.

Άλλα προϊόντα για την καταστροφή του DNA, όπως το DNA-ExitusPlus ή το DNA Zap (κατασκευασμένο από την Life Technologies), είναι επίσης διαθέσιμα στην βιομηχανία εργαστηρίων. Σύμφωνα με δημοσιευμένες μελέτες, ωστόσο, δεν είναι πιο αποτελεσματικά από χλωρίνη με 10% υποχλωριώδες νάτριο.

Τα καθαριστικά με βάση το υδροχλωρικό οξύ, από την άλλη πλευρά, δεν λειτουργούν το ίδιο καλά. Η θέρμανση μεταλλικών αντικειμένων σε φούρνο στους 250 βαθμούς για κάποιο χρονικό διάστημα καταστρέφει επίσης το DNA. Ο ασφαλέστερος τρόπος για να καταστρέψεις πράγματα που δεν χρειάζεται πλέον είναι η αποτέφρωση.